Czas.

Idea czasu zastanawia mnie już długo. Czas i jego określenie zawsze było dla mnie nieco abstrakcyjne. Bo czymże właściwie jest czas? Czy istnieje sam z siebie? Nie mogę go zobaczyć, dotknąć, powąchać. Nie mogę odbierać go zmysłami, a jednak w jakiś sposób mogę go doświadczać.

 

"Czas leczy rany."; "To trwa już zbyt długo."; "Dzień płynie powoli."; "Znane są tysiące sposobów zabijania czasu, ale nikt nie wie, jak go wskrzesić." (Einsten) Wszystkie te powiedzenia to całkowicie arbitralne sformułowania, które każdy rozpatrzy indywidualnie.

Ale czy czas jest niezmiennym faktem? Umówiliśmy się kiedyś, że dwunasta w południe to pewna chwila w czasie i przestrzeni. Jednak w tym momencie, większość świata ma inną godzinę, niż pokazuje mój zegar. Jednemu dzień się dłuży, podczas gdy innym na nic nie starcza czasu. "Długo" czy "krótko" oznacza dla każdego inny odstęp czasu, dodatkowo w zależności od sytuacji.

 

A więc czas jest co najmniej względny (jak zresztą już dawno zauważył Einsten). Łatwiej dający się określić jako punkty odniesienia w relacjach rzeczy zmieniających się w czasie względem siebie, aniżeli jako czas sam w sobie. To dość istotne, gdy chcemy ustalić "kiedy". Ale jak te zmienne zmieniają się względem siebie? Jak zmienia się jedno pod wpływem pozostałych i vice versa? Roveli ujął to w taki sposób: "Tak musi być zbudowana fundamentalna teoria wszechświata. Nie musi zawierać zmiennej czasowej, ale musi nam mówić, jak to, co widzimy w świecie, zmienia się względem siebie - jakie związki mogą zachodzić pomiędzy tymi zmiennymi."

 

Ktoś powiedział mi niedawno: Jestem smutna, bo wciąż przeżywam tę stratę sprzed 6 miesięcy." W tej osobie dość szybko nastąpiła realizacja tego, co się dzieje. Po chwili sama dodała: "Jedyne, co może mnie teraz smucić, to przykre myśli w tym momencie o tym, co wydarzyło się pół roku temu." W tej samej sekundzie pojawił się uśmiech na jej twarzy, a smutek jakby się rozpłynął.

Tu znów widzę działanie "nieistniejącego" czasu. Przeszłość, jak sama nazwa wskazuje, przeszła. Odeszła z czasem. Nie istnieje. To, co teraz sprawia ból, to wspomnienie przeszłości w teraźniejszości. Przychodzi myśl, a twój departament efektów specjalnych nadaje jej kolor, zapach, smak... i czujesz ją w ciele. Myśl otrzymała życie, a doznania fizyczne sprawiają wrażenie realności.

 

Znając prawdę o powstawaniu każdego ludzkiego doświadczenia, nie musisz traktować już swych myśli tak bardzo serio. Nadal może być ci smutno (to także ludzkie doświadczenie), ale wiesz, że pod tą pierzyną smutnych myśli jesteś nadal całkowicie OK, że twoje zdrowe źródło jest nienaruszone, a jedynym powodem, dlaczego chwilowo tego nie czujesz, są myśli przesłaniające "Słońce". Ono nadal tam jest i świeci, choć chwilowo zachmurzone.

 

W każdej chwili, w każdym świeżym nowym momencie, masz możliwość dokonania wyboru. Nie na zasadzie sztuczki w postaci pozytywnego myślenia (bo to tylko dużo pracy), ale na bazie wglądu wynikającego z twego wnętrza, wrodzonej Mądrości, która, gdy dasz jej szansę, zamanifestuje się naturalnie w odpowiednim momencie. Gdy umysł jest czysty i spokojny, nie zaprzątnięty myślami i przekonaniami, twoja Mądrość dochodzi do głosu i reaguje zawsze adekwatnie do chwili i jej potrzeb.

 

Jesteśmy Prawdą. Jesteśmy myślami i emocjami, wymieniamy się nimi, nawet znajdując się w róznych miejscach i czasie, gdy do tej wymiay dochodzi. Ta niewidzialna sieć połączeń między nami przemierza czas przeszły i przyszłość, w przekazach ustnych, papierowych, multimedialnych, a nawet bez słów czy obrazów. Jesteśmy siecią, która wykracza daleko poza obręb twojego obecnego ciała i życia, daleko poza przestrzeń tego świata i wszechświata. Hen poza czas.

 

Wszystko jest Jedną Energią, a więc i Wszystko Jest ze Wszystkim połączone. Jesteś częścią tej Jedności. Cała Mądrość jest już w tobie. Teraz i Tutaj - jest zawsze obecna. Nigdzie indziej.

 

Czas. Jedyny, który znam jest TERAZ. Przeszłość już, a przyszłość jeszcze nie istnieje. Jedyne, co mamy, to TERAZ.

 

Jak często żyjesz chwilą obecną?